O książce: rok / Najlepsza, legendarna sztuka Maxa Frischa, w której splatają się psychologizm, absurd i irracjonalizm. Don Juan jest nie tyle niemoralny, ile pozbawiony jakichkolwiek uczuć, zaabsorbowany sobą i dlatego nie igra z okolicznościami i ludźmi, ale ludzie i okoliczności igrają z nim. I wszystko, jak w wielkiej powieści Tołstoja, kończy się prozą życia. Życie, niezależnie od tego, jak absurdalne może być, zawsze wraca na swoje tory.